DREAMFALL: THE LONGEST JOURNEY // Yılların eskitemediği kalitede // Oyun İncelemesi

Selamlar, sevgiler, saygılar Konu Deposu takipçileri. Bu oyunu inceleyeceğiz ama nasıl bir oyun? Ne güzel oyun. Ne mükemmel oyun. Tamam mükemmel demeyelim de, çünkü hiçbir şey mükemmel olamaz ama oyun 2006 çıkışlı olmasına rağmen şuan ki oyunların çoğundan kat ve kat daha üstün olduğunu, gönül rahatlığıyla söyleyebilirim. “Bu ney ya bu eski” diyenler, demeyin! İncelemesini okuyun, üstüne oyunu oynayın, sonra gelip teşekkür edersiniz. Hem bir film olsun, oyun olsun, kitap olsun vb. yılına göre tüketmekten vazgeçin. Oldukça saçma bir hareket olur. Hiç sanmadığınız zamanlarda, hiç sanmadığınız kalitede yapımlar çıkmış olabilir. Hatta günümüzde ki çoğu yapımdan bile kaliteli bir yapım çıkmış olabilir. Hadi incelememize başlayalım o zaman…

Dreamfall: The Longest Journey son yıllarda bile bulamayacağımız kalitede bir hikayeye ve senaryoya sahip bir oyun. İçerisinde oluşturduğu macera ögelerine dayalı geniş dünyaların yanında, bu dünyalara ait oldukça fazla detay içermektedir. Oyunda ilerledikçe hikaye git gide karmaşık hale gelebiliyor ve bu karmaşıklığı sizin düşünüp çözmeniz gerebiliyor. Çözmeniz gereken bir çok karmaşa ve bulmacayı size sıkmayacak düzeyde tutmuş halde verirken, bunu hikayeye çok güzel ve sürekliyi bir biçimde oyunun ana hattına yedirmişler.

Bu tam anlamıyla bir macera oyunu ama ilerle, dövüş tarzında bir macera oyunu değil. Size bir çok dünya, mekan ve detay gösteren bir macera oyunu. Oyunu ortalama 12 saatte bitirmiş olsam bile, her ilerlediğim dakika da şaşırabildim. Çok mekan ve dünya tasarlamışlar ve bunlar arasında ki bağlantıyı gayet güzel kurmışlar. Gelecekteki dünyada da oynuyoruz, geçmiş tarzında ki paralel evrende de oynuyoruz, fantastik bir bölgeye de geçiyoruz, ruhani boyutlara da geçiyoruz. Bu mekanların hepside inanılmaz bir titizlik ve özentiyle tasarlanmış.

Oyunun hikayesinden çok bahsetmek istemiyorum ama yinede nasıl başlığı hakkında bilgilendireceğim. Oyunun başında ana kahramanımız Zoe’yi komada görüyoruz. Ardında flashback sahneyle bütün olayların başına gidiyoruz ve maceramız başlıyor. En başta oyun hiç kasmıyor, bize basit mekaniklerle, basit şeyler yaptırıyor. Ardından oyun git gide esrarengiz hal almaya başlıyor. En çok Zoe’yi kontrol etsekde başka karakterleri kontrol etmeye ileride başlıyoruz. Oyun bizden, bu karakterlerle arasında senkron sağlayıp, bu senkron neticesinde olan hikayeye ulaşmamızı istiyoruz. Diğer kontrol edeceğimiz karakterler ve muhattap olacağımız diğer insanlar hem birbiriyle farklı, hem de birbiriyle bağlantılı. Bunlar en başta alakasız gelse de hikaye de hiçbir açık nokta yok. Üstüne anlatımı zenginleştiren etmene sahip.

Oyunda dövüş mekanikleri de var ama çok basite kaçmış diyebilirim. Öylede olması gerekiyordu. Asıl işimiz hikayede ilerleyip, keşfetmek. Var olan dövüş kısmı çok ufak bir kısım. O da inanılmaz basit bir kısım. Basit olmasına takılmamalıyız yani. Çünkü oyundaki yan etmenlerden biri, ana etmene o kadar da müdahil değil.

Grafiklere geçelim. Grafikler günümüz teknolojisinde yetersiz ama öyle bakılmaz bir düzeyde de değil. Yılına göre inanılmaz iyi bir grafik motoruna sahip. O ayrı konu. Hikaye tüketmeyi seven biriyseniz, oyuna hemen adapte oluyorsunuz ve grafik çokta gözünüzü rahatsız etmiyor. Nedense bana sadece kapılar biraz yapmacık geldi. Diğer bütün grafikler gözüme bir şekilde hitap edebiliyordu ama kapılar sanki oyunun dışından ayrı bir yerde gibiydi. Buna çok takılmadım ve oyunuma bakmaya devam ettim. Sırf kapı yüzünden oyuna takılmam saçmalık olurdu zaten.

Müzikler ise oldukça yerindeydi. Oyuncuyu rahatlatmak istediği yerde rahatlatıyor, germek istediği yerde geriyor, korkutmak istediği yerde korkutuyor. Bu konuda seslendirmenler ekstra iyiydi. Korkunç olması gereken konuşmalar, beklediğimden daha iyi çıktı diyebilirim.

Kısacası oynamadıysanız ve güzel, sağlam hikaye tüketmekten hoşlanan biriyseniz, yıl falan saçmalıklarına bakmadan direk olarak oynamanız gerekmektedir. Kendinize iyi bakın, görüşmek üzere…